Afgelopen maandag, de tiende van de maand februari, beleefden
we een gedenkwaardige avond. Datgene waartoe op de laatste ALV met algemene
stemmen werd besloten, werd werkelijkheid: het opdoeken van de jeugdafdeling en
daartoe namen we afscheid van de laatste twee jeugdleden die daar nog actief in
waren: Icks en Jan Willem. Bijzonder aardige, enthousiaste knaapjes zijn dat. Ruim
twee jaar kwamen zij met z’n tweeën iedere clubavond opdraven om instructie te
krijgen, vervolgens steeds maar weer tegen elkaar te spelen en zo af en toe
tegen een volwassene. Dat ze daar niet veel eerder al de brui aan hebben gegeven,
verwondert mij zeer, maar om de een of andere reden beleefden ze blijkbaar plezier
aan deze bijeenkomsten. En ze zijn natuurlijk eerzuchtig: ze wilden Stappen
halen, een streven waarin zij ontegenzeggelijk geslaagd zijn. Jan Willem
behaalde net voor de jaarwisseling het diploma voor Stap 4 en Icks, tja, Icks,
die lukte het maar niet hetzelfde voor Stap 3 te doen. Dat was merkwaardig,
want qua schaakinzicht doet hij niet voor Jan Willem onder. Icks is duidelijk
beter in schaken dan in examen doen. Maar zie. Op de laatste avond kreeg hij
nog één kans en die greep ie. Op de valreep en met de hakken over de sloot, maar
… geslaagd, gelukkig, Gefeliciteerd, Icks.
Vanaf nu kunnen kinderen bij onze club dus geen schaakles meer krijgen.
En hoewel ik het na ruim 20 jaar geven van schaaklessen een opluchting vind dat ik voortaan op de maandagavond in rust kan eten en zelfs nog de tijd heb voor het nuttigen van een nagerecht, heb ik toch ook de pest in.
Dat we niet in staat zijn om iets waaraan we zelf zo veel plezier beleven door te geven aan hen die na ons komen, vind ik een zwaktebod van hier tot ginder en dat we onszelf nu tot ouwelullenclub hebben gemaakt, stemt me ook niet vrolijk.
Het gestoei, het elkaar vliegen afvangen, het vals spelen, de uitgelatenheid, de onbevangenheid, het plezier …. Ik mis het nu al.
